90% osób pod koniec mycia naczyń myśli kura kwa jeszcze patelnia!

Przy spowiedzi ma się mocne postanowienie poprawy. Przy blogu też mieć takie można, że sie niby będzie regularnie notki pisać. Tymczasem moje notki pojawiają się częstotliwością przychodzenia rachunków do zapłacenia. Taki chyba już mój urok- brak czasu.

Nie mniej jednak do napisania tej notki skłonił mnie wizerunek Krzysztofa Ibisza.On się chyba nigdy nie zestażeje. Ciągle wygląda tak samo. Ciągle próbuje nadrobić miną braki w spontaniczności. A jego ubiór -lanserka na młodziaka z gimnazjum, trampeczki, koszulki w krateczkę włos na żel- dla mnie żenada. Nie lubię go nie tylko za brak osobowości, ale też za to CO MI ZROBIŁ. 

Niestety muszę się przyznać, że jak byłam małą dziewczynką (jakbym teraz duża była) to podkochiwałam się w Ibiszu(ja go tu nazwę Ubuszu: na klawiaturze I, jest obok U stąd ta zamiana). Wycinałam z gazet jego wizerunki i wklejałąm do specjalnego zeszytu (ten zeszyt jeszcze mam), szukałam o nim informacji, że już nie wspomne o oglądaniu CZAR PAR, spać mi sie chciało (bo to późno w nocy było), ale ostro oglądałam Krzysiaczka Ubuszaczka.No i stało się, w gazecie przeczytałam z nim wywiad. Opowiadał o idealnej kobiecie dla siebie: piękna, mądra, dowcipna, kochająca... z preferowanym zawodem dentystka, prawniczka i cos tam jeszcze. Dodatkowo zaznaczył, że MUSI być PEDANTYCZNA i że on nie mógł by jeść śniadania w łóżku, bo by się nakruszyło. Po pierwsze sprawdziłam co znaczy słowo PEDANTYCZNA, a po drugie należałam do osób które mają w bałaganie porządek i deburdelizują(sprzątają) swoje gniazdko jak zacznie śmierdzieć trupem. Więc ja dla tego Krzysiunia postanowiłam byc tą pedantyczną, zaczełam sprzatać REGULARNIE, Ścierać kurze - REGULARNIE,  a nie daj Boże by ktoś usiadł na moim łóżku i coś jadł - to bym zabiła i posprzątała - OD RAZU. I tak mi zostało(sprzątanie nie zabijanie)

Porządkuję wszystko, wszystko ma swoje konkretne miejsce, nie ma, że porozwalane, że rozpieprzone, o garach już nie wspomnę, bo dla mnie jedna łyżeczka w zlewie to już jest syf. Moi znajomi, uważają, że z deka przesadzam i ja o tym wiem. I tu znowu mocne postanowienie poprawy(może naprawy).Czy w ogóle bałaganienia można się nauczyć?

Teraz jak patrzę czasami w TV i widzę jaki BUM jest znowu na tego Ubusza, to mnie pypcie oblatują po całym ciele. Naprawdę go nie znoszę.

A teraz idę posprzatać biureczko.

Napoleon Bonaparte to był wielki mały człowiek. Z Napoleonem to ja mam wspólne 2 sprawy. Po pierwsze wzrost ( może jestem deczko wyższa) i PUSZKĘ. Puszkę, konserwę zwał jak zwał ( dobrze, że nie zawał, od którego byłam o kroczek, o bardzo mały kroczek). A było tak. Koleżanka postanowiła wdepnąć na konsultacje językowe. Postanowiłam, więc zrobić na tej udój intelektualny pożywkę dla mózgu, ( którego czasami wydaje mi się, że nie mam wcale), czyli bombę witaminową sałatkę. Potargałam sałatę pokroiłam pomidora, ogóra, cebulę. Zostały mi puszki z kukurydzą i z groszkiem. Kukurydzę otworzyłam bez problemu, natomiast z groszkiem trochę się męczyłam. Wzięłam otwieracz, a że był trochę popsuty puszka stawiała opór (stanowiła ruch oporu). A ja jako siła mocniejsza –pancerna postanowiłam ją zlikwidować za każdą cenę. Pół puszki otworzyłam, pół nie, więc postanowiłam dokończyć dzieła paluchem. Paluch się omsknął i przejechał po wieczku. Krew bryzgnęłam po mnie i po kuchni, po talerzach po płytkach. W domu, zero bandaży, ba! Nawet zero papieru toaletowego ( w domu mam jakiegoś złodzieja papieru – ale o tym kiedyś tam), że o chusteczkach higienicznych nie wspomnę. Sąsiadów nie ma. Została lokalna przychodnia, poszłam a tam mi mówią, że natychmiast na pogotowie. No to pogotowie. Na pogotowiu lekarz wyglądał jakby nie urodził się normalnie tylko budowali go w stoczni. Wielki ogromny basior. Chirurg. Zrobił mi z tym paluchem, wpakował pierdyliard zastrzyków  i cześć.

            Żyję, ale paluch napiermalnada ostro. I z tym paluchem (kciuk) w weekend jadę do Austrii.
Plan jest taki. Gdynia – Wrocław, Wrocław – Wiedeń.

Adieu!

PS. Jedno ze źródeł podaje, że Napoleona Bonaparte wykończył rak żołądka spowodowany notorycznym żarciem żarcia z puszek.

Jak widzę wiosnę, po prostu

s m : ) e

A i znalazłam w lesie 2 euro.

Płakać mi się chce.

Dobra, już coś napiszę, bo wygląda na to, że każdy następny dzień po 13 marca jest dniem moich urodzin (jak ktoś nie zwraca uwagi na daty). Z moich obliczeń wynika, że miałabym 41 lat. Byłabym ryczącą czterdziestką. Ryczącą, bardzo ryczącą, że czas biegnie jak koń po mongolskim stepie.

O czym to ja..
Chora jestem. W mojej obecnej robocie nie ma okien. Ani pół okna które by się otwierało, wszędzie pokaźnych rozmiarów wstawione szyby. I ta zasrana klimatyzacja, raz mamy temperaturkę Sahary, a za 20 minut temperaturkę Tundry. Mój organizm kompletnie sobie z tym nie radzi. I się po prostu po ludzku rozłożyłam. 

Okna (te pokaźnych rozmiarów) sprawiają, że czuje się jakbym wchodziła do szklarni i była ogórkiem ( mam bardzo dużo zielonych ciuchów). Ogórkiem nabitym na dwie kredki. Ogórkiem. Przez pierwsze 3 godziny pracy ogórkiem szklarniowym,po następnych 2 ogórkiem kiszonym, a po 3 ostatnim ogórkiem konserwowym nadającym się tylko na zagrychę do wódeczki.

Chociaż niektórym facetom, którzy pracują w Agencji( to nie taka agencja o jakiej myślcie świntuchy) ta szklarnia może i dobrze zrobi. W sumie, mówią że pod szklarnią szybciej rośnie =).

Jako, że siadło mi na dyńkę i zaczynam świńsko myśleć Państwo pozwolą, że się oddeleguję w łoże.